Over mijn boek: ‘Psychiatrie Paranormaal bekeken’…
Een boek schrijven is een heel proces. Er is ergens een gedachte, of zoals in mijn geval een gedrevenheid. Maar om die gedrevenheid te vatten in woorden… daar gaan een paar jaar overheen. En wel meer dan een paar ook. Zo vaak heb ik het in een hoek gesmeten, en zo vaak een poos of soms een paar jaar erna, het weer opgepakt. Er zit namelijk een groot gedeelte van mijn eigen leven, ziel en zaligheid in dit boek. En dat is het lastigst, geloof mij!Maar goed, af zàl het een keer. En daar ben ik nu mee bezig, met de afronding.
Ik ben van de soort die liefst alles zelf doet, en dan bedoel ik ook echt: ‘hélemáál selluf!’Toch heb ook ik mensen nodig die mijn teksten eens lezen op snapbaarheid. Maar ook om me te wijzen op die kleine stomme foutjes zoals een komma op de verkeerde plek, het vergeten van een punt achter de zin of een d-t spellingsfout, en soms was er een deel van een zin gewoon weg. Zelf ben ik na zoveel keer diezelfde tekst gezien te hebben daar stekeblind voor geworden. Ook al ben ik, geloof ik, redelijk taalgevoelig.
Al zo lang bezig met het boek, maar geregeld slaan nog steeds de twijfels toe: Is het wel goed wat ik doe?
Moet ik zonodig mijn nek uitsteken?
Ben ik niet heel stiekem ook bang voor reacties?
En dan natuurlijk niet de positieve maar de negatieve?
Ben ik daar wel tegen opgewassen?
Of: heb ik daar wel zin in?
Wat maak ik los met dit boek? Ik herinner me de arts die de deur van het kantoortje hard dichtknalde nadat hij duidelijk te kennen had gegeven dat alternatieve geneeswijzen: ‘ ZIJN WETENSCHAP NIET WAREN!’
Of voorzie ik in een behoefte aan een andere kijk op de psychiatrie? Waarbij wellicht velen zullen verzuchten: ‘Hèhè, eindelijk iemand die me begrijpt!’
Maar dan mep ik de twijfels weer van tafel, en weet dat er in de psychiatrie velen zijn die, net als degene van het grote compliment na die lezing, zitten te wachten op ‘die andere kijk’ op psychiatrie.
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!