ER WAS EEN TIJD DAT IEDEREEN TEVREDEN WAS
Het is lang geleden, misschien nog in de jeugd van mijn ouders en grootouders. Dus begin negentien honderd, einde achttienhonderd. Het leven werd geleefd zoals het al heel lang ging. Iedereen was tevreden en het leven werd geaccepteerd zoals het was.
OUDERS DEDEN ZOALS HUN OUDERS, EN DIE WEER ZOALS HUN OUDERS
Er werd niet moeilijk gedaan, er werd gewerkt, getrouwd, op de hand gewassen, eenvoudige pot gekookt, kinderen gekregen. Soms gingen er kinderen dood. Door ongeluk of ziekte, en men accepteerde dat. Het hoorde bij het leven.
NARIGHEID WAS ER WEL, MAAR VER ONDER DE OPPERVLAKTE
Gelukkig lang niet bij iedereen, maar onder de oppervlakte van de uiterlijke schijn was ook narigheid. Er waren huwelijken waar werd geslagen, gezopen en vernederd. Er was armoe. Maar men droeg dapper de last en hield zeker de vuile was binnen. Iedereen met problemen deed hetzelfde.
VUILE WAS GAAT EEN KEER STINKEN
Dat de vuile was op een moment gaat stinken, weten we allemaal. Wat dat betreft zijn we vandaag de dag misschien beter uit, omdat er mogelijkheden zijn om hulp te krijgen. Mogelijkheden om weg te gaan uit benarde situaties.
WEL JAMMER DAT DIE VANZELFSPREKENDE TEVREDENHEID VERDWENEN IS
Die tevredenheid verdween, maakte plaats voor een opeisende stroom van méér willen, en bovenal màkkelijker meer willen. De boer was niet meer tevreden met voldoende opbrengst om van te leven. Er moest méér komen.
MEER GELD OM APPARATEN TE KOPEN EN/OF ONVREDE WEG TE KOPEN
Geld om apparaten te kopen om het land te bewerken. De knechten werden de laan uitgestuurd. Geld voor wasmachines, koelkasten en later nog veel meer. Wat was er toch mis met een koude kast buiten, een kelder en weckpotten waarin bijna onbeperkt alles houdbaar was?
GELOOF IN WAT DE FABRIKANT ONS OP DE MOUW SPELDDE
En hoe dom was iedereen om klakkeloos aan te nemen dat een datum op een pak melk, kaas, brood en zelfs droogbonen bepalend was of de houdbaarheid overschreden werd? Terwijl vroeger gewoon de neus en de ogen gebruikt werden om wat uit de weckpot kwam te beoordelen op hoe de gesteldheid van het product was.
ZELF VLEES MET EEN LUCHTJE KON NOG BEST WORDEN GEBRUIKT
Iedere huisvrouw wist dat zelfs vlees waaraan getwijfeld werd, gewoon gegeten kon worden. De enige remedie was: vlees aan de kook brengen en minimaal een kwartier laten doorkoken. Dan was het vlees veilig te eten.
Wie durft het nog? Wie durft gewoon een stukje af te snijden als er een lelijk plekje aan bv kaas zit?
SINAASAPPEL MET EEN PLEKJE EROP WERD ECHT NIET WEGGEGOOID
Een sinaasappel eten waar een plekje aan zat? Ikzelf at als kind erg graag die sinaasappel waar een plekje aan zat. Die was wat bitter was geworden, en ik was er gek op. Wellicht was het een natuurlijke behoefte aan iets bitters? Steevast zei mijn moeder dan: bitter in de mond maakt het hart gezond!
WE ZIJN ERG AFGEDWAALD VAN ONZE EIGEN NATUUR
Wat zijn we op vele gebieden de weg kwijtgeraakt. Jammer. Het leven zou zo’n stuk aangenamer zijn als we een stapje terug zouden doen. Stiekem denk ik dat we met zijn allen best wat minder willen. Want waarom gaan we anders op vakantie in een tent met minimale middelen om te koken en lekker op de grond slapen?
OERGEVOEL
Ik denk dat we ons oergevoel een beetje aanboren, als we zo dicht bij de aarde zijn. Letterlijk. Dat we voelen dat we in de natuur opladen, speelt vast ook een rol. Voor jou misschien nog wat anders, wellicht het thuislaten van dat grote dwingende oog: de tv?
IEDER HEEFT ZIJN EIGEN REDEN
En zo heeft iedereen zijn eigen reden om op vakantie heerlijk de natuur in te gaan. Op wat voor manier dan ook. En al die tevreden koppies; van kinderen zowel als de ouders. Toch een stukje terug van de tevredenheid van onze voorouders? Ik zou zeggen, hou het vast en breid het een beetje uit. Alle beetjes helpen, toch… of niet?
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!