Andere kijk op psychiatrie: in hoeverre is een psychiatrische aandoening gewoon ‘gedrag?’ Jaja, ik weet dat bij een heleboel mensen nu de nekharen overeind staan en de stoom uit de oren komt. Hoe ik dat durf te beweren, geen verstand zeker van psychiatrische aandoeningen! Nou geloof mij, ik heb met mijn enorme ervaring (diploma B-verpleging in 1974) meer gezien van het gedrag van psychiatrische patiënten dan in de meeste gevallen de psychiater zelf.
Hij immers, werkt nooit en te nimmer op de werkvloer.
Hoeft die dronken, agressieve, dan wel hysterische patiënt niet te isoleren.
Of de opmerkingen te incasseren van de rap van tongriem gesneden dominee, die met zichzelf in de knoop zit vanwege het celibaat, en de verpleegkundigen met zeer vileine opmerkingen de grond in boort. Ook zal hij nooit de depressieve man vinden die zich met veel vernuft en onder het oog van de verpleegkundige op het toilet naast de observatieslaapzaal heeft opgehangen.
Hij krijgt verslag van de dienstdoende verpleegkundigen onder zijn neus, al dan niet gekleurd door de bril van hun eigen stemming die dag. Want zo is het ook nog eens een keer: als iemand moe is en een humeur heeft om op te schieten, zal een rapportage van zijn hand er anders uitzien dan bij een opgewekt humeur.
Ahhhhh echt waar, werkt dat zo? Ja natuurlijk werkt dat zo, gewoon allemaal mensen, toch…
Dus de rapportage van een tolerante verpleegkundige is een veel positievere rapportage dan van een chagerijnige! Simpel.
Maar, terug naar dat gedrag.
Tijdens mijn jarenlange uitzendwerkzaamheden kwam ik op zoveel verschillende afdelingen te werken; dit voorval herinner ik me uit de jeugdpsychiatrie. Een afdeling met jeugdigen onder de achttien jaar, en het broeide er altijd. De jeugd namelijk, doet wat jeugd thuis ook doet en wat redelijk normaal is voor kinderen in die leeftijd: grenzen verleggen, de ouders uitproberen en tegen elkaar uitspelen en meer van die ‘streken.’
Dat doen ze dus op zo’n afdeling met de groep ook. Werken goed samen die kinderen, als het gaat om verpleegkundigen uitlokken, en iedereen in de maling nemen.
Als de kinderen worden opgenomen is er al een lang traject aan vooraf gegaan, een opname en uit huis plaatsing is niet niks. Maar, kinderen leren snel. En kinderen kopiëren.
Zo’n jonkie dat vers opgenomen is, heeft nog nooit van stemmetjes gehoord, heeft er dan ook zelf geen last van. Echter, vertellen de anderen hem, je kunt stemmetjes heel goed gebruiken om je ‘straf’ te ontlopen als je rottigheid heb uitgehaald. Dus halen ze met elkaar heel vervelende streken uit (zoals ik altijd zeg: ze hebben tenslotte de hele dag de tijd om het te bedenken en vaak niets anders te doen…)
Als de verpleging erachter komt en de jongens -ook meisjes natuurlijk- op het matje moeten komen, trekken zij de trukendoos open. ‘Ik wilde dat niet, maar het moest van de stemmen!’
Handig he, om die stemmetjes te gebruiken?
Wie bedenkt het, ik niet in ieder geval.
Hoe ik het weet? Ik heb met de jeugd een praatje gemaakt, en omdat ik invaller was en de volgende dag daar niet weer kwam durfden ze mij best te vertellen wat hun streken waren! Eerlijk waren ze in ieder geval wel, en gelukkig stelde ik de juiste vragen op dat moment…
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!