N.a.v. mijn boek Psychiatrie Paranormaal Bekeken herinnering aan verpleging onder spanlaken

EEN HEEL ANDERE HERINNERING AAN VERPLEGING ONDER HET SPANLAKEN
Hoewel de dame waarover ik nu schrijf ook bij tijden onder het spanlaken lag, gaat het om een heel andere situatie. Het is 1971 en ik werk op een ‘chronische afdeling.’ Een afdeling waar mensen heel wat langer verblijven dan ik zelf oud ben. Hier woont een zwaar verstandelijk beperkte vrouw.
De gespecialiseerde instituten voor deze mensen moesten nog ‘bedacht’ worden.

KLEDING AANTREKKEN WAS EEN PROBLEEM

Vaak was het een probleem om haar in de kleren te krijgen. Iedereen probeerde het op zijn/haar eigen manier, maar niemand kreeg het voor elkaar. Dan liep zij naakt over de ziekenzaal, zoals dat heette vanwege de meest zorg behoevende dames van de afdeling. Ze schreeuwde en schreeuwde, want praten kon zij niet. Zij trok zich letterlijk hele bossen haar uit het hoofd en uitte diepe keelklanken.

UIT EEN SOORT VAN MACHTELOOSHEID ONDER HET SPANLAKEN

Op een bepaald moment was het niet meer om aan te zien, zo triest, en moest er worden ingegrepen. Wel een ingreep vanuit machteloosheid van het verpleegkundig personeel, en ter bescherming van haarzelf. Haar bed werd voorbereid en het spanlaken erop vast gemaakt; ze ging redelijk gedwee mee om eronder te worden gelegd en gefixeerd. Het was naar, maar nu kon ze zichzelf in ieder geval niet meer verwonden, en ze werd ook wat rustiger.

DAME VAN DE LINNENKAMER WAS EEN SOORT MOEDER VOOR HAAR

Dit gebeurde alleen in de weekenden en tijdens vakantie van de dame van de linnenkamer. Als zij er was namelijk, was er helemaal niets aan de hand.
Als een soort moeder nam zij haar mee naar de linnenkamer; arm om de schouder en geruststellend pratend tegen haar. Daar werd ze rustig van! In de linnenkamer lagen de jurken en andere kleding van de dames van de hele afdeling.

IN DE LINNENKAMER HIELD ZE HAAR EEN JURK VOOR EN HET WAS GOED

In de linnenkamer aangekomen hield ze haar een jurk voor, en dan was het goed. De jurk ging gewoon zonder tegenwerking aan. Ze kon het niet zelf, maar werkte wel mee. En dan kwam ze terug op de afdeling, vol trots wijzend op de jurk die ze dan aan had. De rest van de dag was ze gewoon rustig en meegaand.

WAT ZOU ZICH AFGESPEELD HEBBEN IN DAT KOPPIE VAN HAAR

Wat zich in dat koppie heeft afgespeeld, of wat haar traumatische ervaringen ooit geweest waren, heeft niemand ooit geweten. Maar dat er iets gebeurd was dat met kleding te maken had, was wel duidelijk.
Wat een geluk dat zij een moederfiguur vond op de afdeling en wat een pech voor haar dat zij er soms niet was.

WIJ KONDEN NOOIT BEREIKEN WAT ZIJ MET HET GROOTSTE GEMAK DEED

Wat een prachtmens was de dame van de linnenkamer; wat begreep ze deze vrouw goed. Iedere keer als we zagen wat er met haar gebeurde als zij in beeld kwam, stonden we voor een raadsel. Maar wel een raadsel dat waarschijnlijk niemand vergeten is. Wat de dame van de linnenkamer kon en deed, kwam recht uit het hart!

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *