In de periode dat ik als uitzendkracht werkte, wilde ik absoluut geen vaste aanstelling. Waar dan ook. Maar… op een dag gebeurde dat toch. Het was een Beschermd Wonen in een stad een eind van mijn eigen woonplaats vandaan, en zoals ik dat meestal verwoord had ik binnen een mum van tijd een ‘vast contract aan mijn broek.’ Vooruit dan maar, het was er niet slecht.
Totdat ik bij iemand op de kamer geroepen werd, die met mij wilde praten, en het was heel belangrijk zei ze er nog bij. Eigenlijk was ik in de keuken bezig met de voorbereidingen van de warme maaltijd, maar voelde dat ik er toch gelijk gehoor aan moest geven. Dus namen een paar bewoners van het huis het over in de keuken. Dat kon best.
Op het moment dat ik binnen kom, zegt ze: ‘Ik durf dit alleen tegen jou te zeggen. Als ik dit tegen de anderen vertel, dan spuiten ze me gelijk plat!’
‘Hoezo dat dan?’ vraag ik haar.
‘Omdat ik stemmen hoor. Maar ik ben niet gek! Kun jij me helpen?’
We praten een poosje over de stemmen en de andere niet-zintuiglijke waarnemingen die zij eerder had. Maar nog nooit, en ook nu niet, had ik daar met iemand over alternatieve geneeswijzen gesproken. Dus hoe ze dat wist was waarschijnlijk een ingeving.
Met wie ik wel over alternatieve geneeswijzen had gesproken, was de directeur van het Beschermd Wonen. Hij kende mijn achtergrond en wist van een vriend van hem dat ik kon magnetiseren. Hij heeft mij, voor ik tekende voor mijn vaste contract, ten strengste verboden binnen het werk dit in de praktijk te brengen. Dat was ik ook nooit van plan; maar wat nu?
De vraag van deze jonge vrouw bracht mij van mijn stuk; ik kwam volledig met mezelf in conflict. Ik heb haar dan ook verteld dat ik dat niet mocht. Verschrikkelijk! Ik had het gevoel haar persoonlijk af te wijzen…
Maar dat was natuurlijk niet zo. Het was mij verboden! Ik heb haar dat dan ook eerlijk verteld. Ze was er stil van. De avond verloopt voor mij erg stroef en ik kom niet los van haar schreeuw om hulp.
De volgende keer dat ik daar een late dienst zou draaien, draait mijn maag om bij het idee dat ik deze jonge vrouw weer onder ogen moet komen, en niets voor haar kan betekenen. Toch ga ik natuurlijk naar mijn werk, met de trein die dag. Maar op het moment dat ik op het station sta en ik de bellen van de spoorwegovergang hoor rinkelen omdat mijn trein eraan komt, lopen de tranen me over de wangen. Ik bel mijn werk, en snotterend krijg ik een bewoonster van het huis aan de telefoon, en vertel dat ik het niet red om te komen werken. ‘Dat hoor ik wel aan je,’ is alles dat ze zegt. Ze wenst mij sterkte en zal doorgeven dat ik ziek ben.
Ik ben een behoorlijke tijd thuis geweest, maar kon mijn innerlijk conflict niet overwinnen en nam uiteindelijk ontslag.
Een jaar of vijf geleden zong ik bij het ASO, het Alkmaar Straat Orkest. Het huis waar ik ooit werkte werd gesloten en wij zouden daar zingen omdat een lid van het ASO daar werkte. Ik twijfelde of ik erheen moest gaan, maar raapte mezelf bij elkaar en ging toch. Met dubbele gevoelens heb ik meegezongen, maar de juiste toon kon ik die avond niet vinden…
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!