ALS JE AL ZO GEVOELIG BENT
Hoe overleef je juist nu al die nare berichten over ernstig zieken en mogelijk geen plaats in ziekenhuizen? Je kunt geen televisie aanzetten of je wordt ermee geconfronteerd. Harde realiteit. Berichten op je telefoon, nieuwsflitsen… die eigenlijk altijd al een negatieve lading hebben. Of heb jij positieve nieuwsflitsen gehoord? Nieuws lijkt per definitie wel negatief.
ALS KIND MEED IK KRANTEN UIT ZELFBESCHERMING
Als kind meed ik al kranten, vanwege de negativiteit die erin stond. Tot grote ergernis van de leraren op de ULO, want ik ‘hoorde’ de krant te lezen. Maar het was een soort van zelfbescherming om die krant niet te lezen. Al die narigheid die erin stond kwam bij mij -als gevoelig meisje dat nog niet met die gevoeligheid om kon gaan- als een mokerslag binnen. En die narigheid liet me daarna niet meer los.
VOLGENS SCHOOLDOKTER OP LAGERE SCHOOL LEESLUI
En daarbij hield ik niet van lezen -een boek kreeg ik nooit uit, dus daar was de lol snel af- en was ik volgens de schooldokter ‘leeslui.’ Zo, dat weten jullie dan ook weer. Ik was dus leeslui. Punt. Een gegeven. Verder werd er niets mee gedaan, niks gevraagd waarom. Ook geen tips gegeven om wel te gaan lezen.
DE REDEN VAN MIJN LEESLUIHEID WEET IK ONDERHAND ZELF WEL
De reden van die zogenaamde leesluiheid weet ik inmiddels zelf wel: snel afgeleid. Niet lang kunnen concentreren, omdat mij niets ontging van wat er in mijn buurt gebeurde. Ieder spinnetje, vlindertje of vliegje zag ik voorbijkomen en iedere zucht, ieder geluid hoorde ik. En daar reageerde ik op; keek ernaar. Altijd ‘op scherp’ om wat er om mij heen gebeurde.
IK DOE IETS ANDERS DAN KRANTEN LEZEN EN HOU MIJN OGEN OPEN
Kranten lees ik nog steeds niet graag. Al die ellende die erin staat; ik kan daar niets mee; kan het niet verhelpen. Wat ik dan wel kan en doe? Ik kijk om me heen. Wat in het klein gebeurt, gebeurt ook in het groot. Als ergens in de buurt mensen elkaar naar het leven staan en elkaar het liefst de hersens inslaan, dan zijn ook ergens buurlanden met elkaar in oorlog. Problemen aan de andere kant van de wereld, daar kan ik niets aan doen op die afstand. Wat ik wel kan doen, is mijn buren helpen, als dat nodig en gewenst is. De zieken aan de andere kant van de wereld, daar kan ik niets voor doen; maar hier kan ik wèl mensen helpen die ziek zijn, zowel psychisch als lichamelijk.
WAT IN HET KLEIN GEBEURT, GEBEURT OOK IN HET GROOT
Ik zag het gebeuren in een AZC waar ik begin jaren negentig werkte. De landen die met elkaar in oorlog waren, daar vandaan kwamen ook de vluchtelingen die er woonden. Dagelijks, in de eetzaal als zij in de rij stonden te wachten voor de warme maaltijd, raakten zij geïrriteerd aan elkaar en regelmatig ook in gevecht. De oorlog ging daar gewoon in het klein verder.
WAT DOE JIJ ERAAN OM TE OVERLEVEN
Ben wel benieuwd wat jij eraan doet, om deze periode goed door te komen. Kun je je afsluiten voor alle negativiteit om je heen, en zo gewoon mogelijk doorgaan met je eigen leven, rekening houdend met voorschriften van de overheid en een gezonde levensstijl en voldoende rust? Als je goeie tips heb, laat het weten, anderen kunnen er wat aan hebben. Heb je zelf nog geen manier gevonden om je af te sluiten, lees dan even onder het kopje Alternatieve Geneeswijzen op de site.
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!
Tag: overgevoelig
N.a.v. mijn boek ‘Psychiatrie Paranormaal Bekeken’ Hoog Sensitief en opgenomen in de Psychiatrie: een regelrechte ramp
N a.v. mijn binnenkort uit te geven boek ‘Psychiatrie Paranormaal Bekeken.’ Opgenomen in de psychiatrie, terwijl je Hoog Sensitief bent, is een regelrechte ramp!
Om leren gaan met Hoog Sensitiviteit, of in gewoon Nederlands: Overgevoeligheid:
Hoog Sensitieve mensen, die met hun grote gevoeligheid nog niet uit de voeten kunnen, nemen allerlei kwalen over van hun omgeving, letterlijk.
Zij kunnen nog niet (h)erkennen dat het van een ander is en er flink last van hebben. Hoog Sensitief, of heel gevoelig betekent dat jouw zintuigen meer signaleren dan bij een ander het geval is; je staat meer ‘open’ dan andere mensen. Om te beginnen is er niets mis met deze gevoeligheid. Integendeel: het is onderdeel van spirituele groei, waarbij je op weg bent naar een Hoger Bewustzijn.
Maar, jij kunt er nog niet mee omgaan, en gebeurt het geregeld dat je hier en daar emoties en/of lichamelijke klachten van anderen oppikt. En dat is lastig. Want hoe weet je dat het van een ander is? En… volgende vraag: hoe kom je ervan af? Wie wijst je de weg hierin, wie leert je ermee om te gaan en wie vertelt je hoe je dit allemaal kunt voorkomen?
Dat laatste is het lastigst, want waar kun je naartoe met al je vragen?
Onderhand duurt het maar, en steeds gebeurt het weer.
Als je al langere tijd van alles hebt opgepikt van anderen, zonder het kwijt te kunnen, is de kans groot dat je jezelf een beetje begint kwijt te raken.
Je kunt niet schiften welke emoties van jou zijn, en welke van anderen. Je loopt op een dag vast. Je hoofd is één grote chaos en je kunt geen rust meer vinden.
Toch maar eens naar de huisarts. Die heeft een kort gesprek met je en geeft wellicht een recept mee voor medicijnen om eens goed te kunnen slapen. Het helpt echter niet.
Na verloop van tijd nog maar eens naar de huisarts; wat pilletjes erbij, misschien ook voor overdag? Nou ja, liever niet, toch proberen maar…
Niet fijn, die pillen. Je hebt er behoorlijk last van, en het helpt niet, je hoofd wordt onderhand een grote bol watten. Emotioneel ben je mat geworden. Dit is toch geen helpen? Je wordt boos als je weer naar de huisarts gaat. Boos dat hij je niet kan helpen.
Je wordt grof in de mond want je voelt je niet gehoord. Wil niet weg voor er een oplossing wordt aangedragen. Daar is een huisarts toch voor?
Na maandenlang, of langer te hebben gedokterd, en allerlei medicijnen te hebben geslikt die niet echt hielpen, is je gedrag dermate onaangepast dat er door naaste familie op wordt aangedrongen om verdere stappen te ondernemen.
‘Ja hoe dan?’ schreeuw je tegen het familielid. Alsof hij er iets aan kan doen. ‘We maken ons zorgen om je, je was altijd zo positief. Je was zo sociaal, iedereen kon bij jou terecht met vragen of voor hulp. Wat is er toch met je gebeurd?’ En dan breek je. De tranen lopen je over de wangen, want je weet het zelf ook niet meer.
Je zegt: ‘Ik weet het echt niet. Ik wil dit niet. Ik ben mezelf volkomen kwijt, er is niets meer van me over!’ Waarmee je onbewust de spijker op de kop slaat! Er wordt gepraat over mogelijkheden, en weer komt er een afspraak met de huisarts. Je wordt doorgestuurd naar een psycholoog van de GGZ. Enige maanden later worden de klachten erger en er komt een psychiater aan te pas. Deze biedt aan je op te nemen om tot rust te komen.
En dan, denkend dat dit het begin is om weer jezelf te worden… wordt het nog erger! Je loopt totaal vertwijfeld over de afdeling. Die chaos in je hoofd, je stemmingen wisselen met het uur. Ze noemen je Jantje-Lacht-Jantje-Huilt…
Het is zo lastig. Kom er maar eens achter, dat die hoofdpijn niet van jou is, maar van iemand anders. Of dat verdriet dat je ineens overvalt, terwijl je zo’n leuke dag hebt gehad. Je snapt er niets van, en begint vroeg of laat ontzettend aan jezelf te twijfelen.
Door die opname zit je dag en nacht tussen mensen die niet in balans zijn. Niet bepaald de allerbeste plek voor overgevoelige mensen, en zo logisch, als je begrijpt dat jouw ‘openheid’ zorgt voor veel van je klachten. Vierentwintig uur tussen mensen die niet in balans zijn… bescherm je daar maar eens tegen!
Zoals de volkswijsheid zegt: ‘Als de nood het hoogst is, is de redding nabij.’ Dat is zo. Maar… hoe lang moet je nog wachten en wanneer is de nood op zijn hoogst…
Allemaal vragen waar geen mens antwoord op kan geven. Of misschien toch wel: ‘Stel je ervoor open.’
En ja, dit is een heel dubbel antwoord!
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!