Hoogsensitieve L. voelt zich ‘een schoon kind’

Ik ben een schoon kind
dat is wat ik ben
geboren, gevoelig, héél

Dan het leven
en psychiatrie in 1990
Haldol erin en opsluiten
maar ik brak uit

Dronk het gif
de trein nam een ander spoor

30 jaar later draag ik dit op
aan ‘Onze Echtheid”
Liefde, L.

DIT KREEG IK OPGESTUURD VAN L; AANVULLING VAN MIJ HIERONDER.

L. ken ik al bijna haar hele leven. Op haar eerste anderhalf jaar na.
In de moeilijkste periode van haar leven -of liever één van de moeilijkste periodes- hadden wij een regelmatige briefwisseling.

HOOG SENSITIEF EN OPNAME IN DE PSYCHIATRIE

L. is hoog sensitief, en raakt zichzelf daardoor helemaal kwijt. Zij wordt opgenomen in de psychiatrie. Om tot rust te komen. Zij moet deelnemen aan groepstherapie, maar dat is voor haar niet goed. De problemen van de anderen komen regelrecht bij haar binnen.
Zij raakt zichzelf, voor zover mogelijk, nog verder kwijt.

HALDOL, INJECTIES EN ISOLEERCELLEN

Er komt Haldol aan te pas, en de nodige injecties. Zij verzet zich hiertegen, want het voelt niet goed; maar er zijn daar regels en artsen die het voor het zeggen hebben en zij belandt uiteindelijk in de isoleer.

OVERGELEVERD AAN HAAR ANGSTEN

Overgeleverd aan haar angsten verblijft zij -hoe lang weet zij niet meer, maar gevoelsmatig jaren- in de isoleer. Het geeft haar zeker geen rust.
Na verloop van tijd wordt zij weer uit haar isolatie gehaald en mag weer op de afdeling komen.

GESLOTEN AFDELING

De afdeling waar L. verblijft is natuurlijk gesloten. Ter bescherming van zichzelf. Voor L. wordt het steeds duidelijker dat zij daar niet op haar plaats is, en dat zij niet werkelijk wordt geholpen/ geholpen kan worden. Langzaam dringt het tot haar, door medicatie verdoofde, geest door dat ze weg moet. WEG WEG WEG!
Maar hoe?

HERMETISCH GESLOTEN EN TOCH ONTSNAPT

Op een goeie dag heeft zij haar plan om weg te gaan uitgevoerd. De dubbeldikke ruiten van de afdeling bleken minder sterk dan beoogd.
Op een tafel naast het raam staat een enorme keramieken vaas, die haar redding wordt.

AL HAAR KRACHT EN BOOSHEID IN EEN GOOI ERUIT
Zij pakt de vaas op, en gooit in één keer al haar boosheid en emoties eruit. De vaas gaat regelrecht door de ruit, en L. stapt naar buiten. De vrijheid in.

ONDER INVLOED/BIJWERKINGEN VAN MEDICATIE

L. is nog ernstig onder invloed van haar medicatie en het bewerkstelligt een ongekende dadendrang die haar de kracht geeft een tweede harde actie te ondernemen. Op kerstavond besluit zij zichzelf voor de trein te zetten, die dan een eind aan haar leven kan maken. Eenmaal op de treinrails rijdt de trein luid toeterend langs haar, in plaats van over haar heen. Verkeerde spoor! De hele familie in rep en roer…

LANGE WEG TE GAAN

Dat ze een lange weg te gaan had, wist ze zelf ook wel, toch is het haar gelukt. Klopte aan bij diegenen waar zij een luisterend -en niet veroordelend- oor wist, onder andere bij de nonnen. Maakte vele ‘misstappen’ maar wist steeds weer op haar eigen pad terug te keren.

GEREGELD CONTACT

Nog steeds heb ik geregeld contact met L. Kort geleden nog had ik haar aan de telefoon. Het gaat goed met haar. Over de grote lijn gezien; af en toe wil het niet en trapt ze weer in haar eigen valkuilen.
Maar, zeg zelf, wie eigenlijk niet?

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!


Gastblog geschreven voor Psychosenet.nl: Psychiatrisch of Paranormaal?

Psychiatrisch of Paranormaal? Vandaag wordt in de loop van de ochtend mijn gastblog geplaatst op ‘Psychosenet.nl’, dus als je benieuwd bent wat ik daar geschreven heb, ga dan even naar die site.


Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!


Paranormale ervaringen binnen de reguliere zorg/psychiatrie en die niet durven uiten in verband met de gevolgen daarvan

In de periode dat ik als uitzendkracht werkte, wilde ik absoluut geen vaste aanstelling. Waar dan ook. Maar… op een dag gebeurde dat toch. Het was een Beschermd Wonen in een stad een eind van mijn eigen woonplaats vandaan, en zoals ik dat meestal verwoord had ik binnen een mum van tijd een ‘vast contract aan mijn broek.’ Vooruit dan maar, het was er niet slecht.

Totdat ik bij iemand op de kamer geroepen werd, die met mij wilde praten, en het was heel belangrijk zei ze er nog bij. Eigenlijk was ik in de keuken bezig met de voorbereidingen van de warme maaltijd, maar voelde dat ik er toch gelijk gehoor aan moest geven. Dus namen een paar bewoners van het huis het over in de keuken. Dat kon best.

Op het moment dat ik binnen kom, zegt ze: ‘Ik durf dit alleen tegen jou te zeggen. Als ik dit tegen de anderen vertel, dan spuiten ze me gelijk plat!’
‘Hoezo dat dan?’ vraag ik haar.
‘Omdat ik stemmen hoor. Maar ik ben niet gek! Kun jij me helpen?’
We praten een poosje over de stemmen en de andere niet-zintuiglijke waarnemingen die zij eerder had. Maar nog nooit, en ook nu niet, had ik daar met iemand over alternatieve geneeswijzen gesproken. Dus hoe ze dat wist was waarschijnlijk een ingeving.

Met wie ik wel over alternatieve geneeswijzen had gesproken, was de directeur van het Beschermd Wonen. Hij kende mijn achtergrond en wist van een vriend van hem dat ik kon magnetiseren. Hij heeft mij, voor ik tekende voor mijn vaste contract, ten strengste verboden binnen het werk dit in de praktijk te brengen. Dat was ik ook nooit van plan; maar wat nu?

De vraag van deze jonge vrouw bracht mij van mijn stuk; ik kwam volledig met mezelf in conflict. Ik heb haar dan ook verteld dat ik dat niet mocht. Verschrikkelijk! Ik had het gevoel haar persoonlijk af te wijzen…
Maar dat was natuurlijk niet zo. Het was mij verboden! Ik heb haar dat dan ook eerlijk verteld. Ze was er stil van. De avond verloopt voor mij erg stroef en ik kom niet los van haar schreeuw om hulp.

De volgende keer dat ik daar een late dienst zou draaien, draait mijn maag om bij het idee dat ik deze jonge vrouw weer onder ogen moet komen, en niets voor haar kan betekenen. Toch ga ik natuurlijk naar mijn werk, met de trein die dag. Maar op het moment dat ik op het station sta en ik de bellen van de spoorwegovergang hoor rinkelen omdat mijn trein eraan komt, lopen de tranen me over de wangen. Ik bel mijn werk, en snotterend krijg ik een bewoonster van het huis aan de telefoon, en vertel dat ik het niet red om te komen werken. ‘Dat hoor ik wel aan je,’ is alles dat ze zegt. Ze wenst mij sterkte en zal doorgeven dat ik ziek ben.

Ik ben een behoorlijke tijd thuis geweest, maar kon mijn innerlijk conflict niet overwinnen en nam uiteindelijk ontslag.

Een jaar of vijf geleden zong ik bij het ASO, het Alkmaar Straat Orkest. Het huis waar ik ooit werkte werd gesloten en wij zouden daar zingen omdat een lid van het ASO daar werkte. Ik twijfelde of ik erheen moest gaan, maar raapte mezelf bij elkaar en ging toch. Met dubbele gevoelens heb ik meegezongen, maar de juiste toon kon ik die avond niet vinden…

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!