Of je het wilt of niet, als je een boek schrijft over je eigen verleden, herinner je je ook allerlei dingen die allang in de vergetelheid geraakt waren. Zo herinner ik me weer van alles en ga op zoek naar foto’s waarvan ik weet dat ik ze nog heb, ergens. Het is wel zoeken hoor! Maar natuurlijk vind ik er een paar. Als tweedejaars zuster werk ik hier op een mannenafdeling en zit in de nachtdienst.
Om een beeld te geven hoe de afdelingen er toen uitzagen, en wat ik in mijn boek ‘Psychiatrie Paranormaal Bekeken’ ook beschrijf. De afdelingen met veel lichtgeel en lichtgroen op de muren, alles even kaal, oud en ongezellig. Deprimerend, maar dat is wel te zien denk ik.
Dit ben ik zelf. En jawel, mijn haar keurig vastgebonden zoals het hoort! Steeds gebukt staan bij de lage bedden is in 1972 geen enkel probleem. De ARBOwet moet dan nog uitgevonden worden, geloof ik.
Een collega
Iedere morgen in alle vroegte wordt er brood gesmeerd en op bordjes per persoon klaargezet op de ontbijtkar. Afgedekt met natte theedoeken tegen het uitdrogen. Dat brood wordt zelfs gesmeerd nog vóór iedereen gewassen wordt door de nachtdienst. Het ontbijt is veel later, pas rond een uur of negen. Eet smakelijk!
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!