Na de expositie over Katharen in onze winkel gingen we reizen organiseren. Maar ook veel later -wij waren toen al gestopt met die winkel- heb ik nog geregeld mensen mee gehad naar Occitanië. Ook cliënten die ik als verpleegkundige begeleidde, gingen meer dan eens mee die kant op.
Wij logeerden dan bij vrienden hoog op een berg en ver van de bewoonde wereld. Maar dit keer gaan Olga (natuurlijk niet haar werkelijke naam) en twee vriendinnen van haar mee. Olga had eerder een cursus numerologie bij mijn man Kees gedaan, in de tijd van de winkel. Dat hoorde ook bij de activiteiten die wij verzorgden. Wij hadden nog geregeld contact met elkaar. Op de dag dat wij met elkaar naar de Montsegur gaan, krijgt zij het al benauwd voor we op weg zijn.
Ze ziet er nu al tegenop om straks naar boven te gaan. Toch gaan we met elkaar naar boven, als we eenmaal aangekomen zijn. Doodsbenauwd loopt ze het smalle pad op. Tussen ons in. Als ze dan een keer naar beneden kijkt durft ze niet meer verder. Ze gaat zitten op de grond en klampt zich vast aan de korte grassprietjes langs het paadje. Ze durft zich niet meer te verroeren. Maar ze kan er ook de rest van haar leven niet blijven zitten. Met veel praten, vasthouden, en stapje-voor-stapje komt ze uren later toch beneden.
‘Wat is daar boven gebeurt?’ vraagt een van de anderen. Ze weet het nog precies te vertellen. Als jonge man verplicht naar boven gestuurd op een paard. Omdat hij een bekende was van de Katharen die zich daar veilig waanden. Hij moest hen verraden door een leugen te vertellen, zodat zij daarna, zich veilig wanend, naar beneden zouden gaan. Maar daar zouden zij in de val van de Inquisitie lopen. Daar had hij zo’n moeite mee, dat hij halverwege is teruggegaan en gevlucht.
Dit dilemma heeft Olga in alle hevigheid opnieuw ervaren; ze raakte er niet over uitgepraat de rest van de dag. De ervaring op zich was niet nieuw voor haar. Het was een gevoelige vrouw die al veel ervaring had op dat gebied en veel herinneringen uit vorige levens voorbij had zien komen.
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!
Tag: spontane regressie
Herinnering uit een ver verleden en eetverslaving
Oorzaak en gevolg. Wij hebben in de jaren 90 een New Age winkel gehad. Het bruiste er van de activiteiten en één van de activiteiten was een wisselende expositie. Op dat moment over de Katharen. Deze maakte bij sommigen iets los, en deed herinneringen boven komen. Zo was er een bezoekster die aan behoorlijk overgewicht leed. Met recht leed, want zij vond het verschrikkelijk. Bij het zien van een bepaalde foto begon ze spontaan te huilen. Dat versterkte huis op die foto kende zij. Nadat ze een beetje tot rust was gekomen, hebben we erover gepraat. Wat herinnerde zij zich over dat huis? Ze kreeg het benauwd, en had het gevoel dat ze in een kleine ruimte opgesloten was. Eten kreeg ze daar niet, en zij had sterk het gevoel dat ze daar is overleden aan uitputting door een tekort aan eten en drinken.
Dan is ze een poosje stil en kijkt me vragend aan. ‘Zou het kunnen dat ik -omdat ik toen doodging van de honger- nu alles maar eet dat in mijn buurt is? Ik ben mijn leven lang bang geweest, dat ik op een dag geen eten meer zou hebben. Dus alles moet naar binnen, nu het nog kan!’
Ik denk inderdaad dat deze mevrouw een spontane regressie heeft gehad. Met een direct inzicht in de herkomst van haar eetverslaving. Het zal een stuk gemakkelijker zijn om daar wat aan te gaan doen.
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!