ALS JE AL ZO GEVOELIG BENT
Hoe overleef je juist nu al die nare berichten over ernstig zieken en mogelijk geen plaats in ziekenhuizen? Je kunt geen televisie aanzetten of je wordt ermee geconfronteerd. Harde realiteit. Berichten op je telefoon, nieuwsflitsen… die eigenlijk altijd al een negatieve lading hebben. Of heb jij positieve nieuwsflitsen gehoord? Nieuws lijkt per definitie wel negatief.
ALS KIND MEED IK KRANTEN UIT ZELFBESCHERMING
Als kind meed ik al kranten, vanwege de negativiteit die erin stond. Tot grote ergernis van de leraren op de ULO, want ik ‘hoorde’ de krant te lezen. Maar het was een soort van zelfbescherming om die krant niet te lezen. Al die narigheid die erin stond kwam bij mij -als gevoelig meisje dat nog niet met die gevoeligheid om kon gaan- als een mokerslag binnen. En die narigheid liet me daarna niet meer los.
VOLGENS SCHOOLDOKTER OP LAGERE SCHOOL LEESLUI
En daarbij hield ik niet van lezen -een boek kreeg ik nooit uit, dus daar was de lol snel af- en was ik volgens de schooldokter ‘leeslui.’ Zo, dat weten jullie dan ook weer. Ik was dus leeslui. Punt. Een gegeven. Verder werd er niets mee gedaan, niks gevraagd waarom. Ook geen tips gegeven om wel te gaan lezen.
DE REDEN VAN MIJN LEESLUIHEID WEET IK ONDERHAND ZELF WEL
De reden van die zogenaamde leesluiheid weet ik inmiddels zelf wel: snel afgeleid. Niet lang kunnen concentreren, omdat mij niets ontging van wat er in mijn buurt gebeurde. Ieder spinnetje, vlindertje of vliegje zag ik voorbijkomen en iedere zucht, ieder geluid hoorde ik. En daar reageerde ik op; keek ernaar. Altijd ‘op scherp’ om wat er om mij heen gebeurde.
IK DOE IETS ANDERS DAN KRANTEN LEZEN EN HOU MIJN OGEN OPEN
Kranten lees ik nog steeds niet graag. Al die ellende die erin staat; ik kan daar niets mee; kan het niet verhelpen. Wat ik dan wel kan en doe? Ik kijk om me heen. Wat in het klein gebeurt, gebeurt ook in het groot. Als ergens in de buurt mensen elkaar naar het leven staan en elkaar het liefst de hersens inslaan, dan zijn ook ergens buurlanden met elkaar in oorlog. Problemen aan de andere kant van de wereld, daar kan ik niets aan doen op die afstand. Wat ik wel kan doen, is mijn buren helpen, als dat nodig en gewenst is. De zieken aan de andere kant van de wereld, daar kan ik niets voor doen; maar hier kan ik wèl mensen helpen die ziek zijn, zowel psychisch als lichamelijk.
WAT IN HET KLEIN GEBEURT, GEBEURT OOK IN HET GROOT
Ik zag het gebeuren in een AZC waar ik begin jaren negentig werkte. De landen die met elkaar in oorlog waren, daar vandaan kwamen ook de vluchtelingen die er woonden. Dagelijks, in de eetzaal als zij in de rij stonden te wachten voor de warme maaltijd, raakten zij geïrriteerd aan elkaar en regelmatig ook in gevecht. De oorlog ging daar gewoon in het klein verder.
WAT DOE JIJ ERAAN OM TE OVERLEVEN
Ben wel benieuwd wat jij eraan doet, om deze periode goed door te komen. Kun je je afsluiten voor alle negativiteit om je heen, en zo gewoon mogelijk doorgaan met je eigen leven, rekening houdend met voorschriften van de overheid en een gezonde levensstijl en voldoende rust? Als je goeie tips heb, laat het weten, anderen kunnen er wat aan hebben. Heb je zelf nog geen manier gevonden om je af te sluiten, lees dan even onder het kopje Alternatieve Geneeswijzen op de site.
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!
Maand: maart 2020
N.a.v. mijn boek Psychiatrie Paranormaal Bekeken herinnering aan verpleging onder spanlaken
EEN HEEL ANDERE HERINNERING AAN VERPLEGING ONDER HET SPANLAKEN
Hoewel de dame waarover ik nu schrijf ook bij tijden onder het spanlaken lag, gaat het om een heel andere situatie. Het is 1971 en ik werk op een ‘chronische afdeling.’ Een afdeling waar mensen heel wat langer verblijven dan ik zelf oud ben. Hier woont een zwaar verstandelijk beperkte vrouw.
De gespecialiseerde instituten voor deze mensen moesten nog ‘bedacht’ worden.
KLEDING AANTREKKEN WAS EEN PROBLEEM
Vaak was het een probleem om haar in de kleren te krijgen. Iedereen probeerde het op zijn/haar eigen manier, maar niemand kreeg het voor elkaar. Dan liep zij naakt over de ziekenzaal, zoals dat heette vanwege de meest zorg behoevende dames van de afdeling. Ze schreeuwde en schreeuwde, want praten kon zij niet. Zij trok zich letterlijk hele bossen haar uit het hoofd en uitte diepe keelklanken.
UIT EEN SOORT VAN MACHTELOOSHEID ONDER HET SPANLAKEN
Op een bepaald moment was het niet meer om aan te zien, zo triest, en moest er worden ingegrepen. Wel een ingreep vanuit machteloosheid van het verpleegkundig personeel, en ter bescherming van haarzelf. Haar bed werd voorbereid en het spanlaken erop vast gemaakt; ze ging redelijk gedwee mee om eronder te worden gelegd en gefixeerd. Het was naar, maar nu kon ze zichzelf in ieder geval niet meer verwonden, en ze werd ook wat rustiger.
DAME VAN DE LINNENKAMER WAS EEN SOORT MOEDER VOOR HAAR
Dit gebeurde alleen in de weekenden en tijdens vakantie van de dame van de linnenkamer. Als zij er was namelijk, was er helemaal niets aan de hand.
Als een soort moeder nam zij haar mee naar de linnenkamer; arm om de schouder en geruststellend pratend tegen haar. Daar werd ze rustig van! In de linnenkamer lagen de jurken en andere kleding van de dames van de hele afdeling.
IN DE LINNENKAMER HIELD ZE HAAR EEN JURK VOOR EN HET WAS GOED
In de linnenkamer aangekomen hield ze haar een jurk voor, en dan was het goed. De jurk ging gewoon zonder tegenwerking aan. Ze kon het niet zelf, maar werkte wel mee. En dan kwam ze terug op de afdeling, vol trots wijzend op de jurk die ze dan aan had. De rest van de dag was ze gewoon rustig en meegaand.
WAT ZOU ZICH AFGESPEELD HEBBEN IN DAT KOPPIE VAN HAAR
Wat zich in dat koppie heeft afgespeeld, of wat haar traumatische ervaringen ooit geweest waren, heeft niemand ooit geweten. Maar dat er iets gebeurd was dat met kleding te maken had, was wel duidelijk.
Wat een geluk dat zij een moederfiguur vond op de afdeling en wat een pech voor haar dat zij er soms niet was.
WIJ KONDEN NOOIT BEREIKEN WAT ZIJ MET HET GROOTSTE GEMAK DEED
Wat een prachtmens was de dame van de linnenkamer; wat begreep ze deze vrouw goed. Iedere keer als we zagen wat er met haar gebeurde als zij in beeld kwam, stonden we voor een raadsel. Maar wel een raadsel dat waarschijnlijk niemand vergeten is. Wat de dame van de linnenkamer kon en deed, kwam recht uit het hart!
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!
Vraag en aanbod…
…hoe meer energie
je gebruikt
hoe meer energie
je hebt…