Tag: psychiatrie paranormaal bekeken

INVALLEN BIJ CRISISDIENST AMSTERDAM
In mijn periode als uitzendkracht vond ik het prachtig om ergens te gaan werken waar ik nog nooit geweest was. En dit keer word ik ingehuurd door de Crisisdienst in Amsterdam. Wel een eindje rijden, maar dat neem ik op de koop toe. Daarbij hebben we het over beginjaren negentig en is het nog niet zo druk op de weg als nu.

INGEROOSTERD VOOR EEN PAAR NACHTDIENSTEN

Ik vind het prima om een paar nachtdiensten te draaien, tenslotte was ik jarenlang vaste wacht en gewend aan nachtdienst en overdag slapen; en nee, mijn gezin leed daar niet onder. De kinderen renden net zo hard door het huis als anders. Kwestie van jezelf erop instellen, toch?

DRAMA THUIS WAS REDEN VOOR OPNAME CRISISDIENST

Op de tweede avond dat ik in dienst kom, hangt er een bedrukte sfeer op de afdeling, en tijdens de overdracht begrijp ik waarom. Er is een jonge vrouw opgenomen, omdat haar man hun dochtertje en daarna zichzelf van het leven heeft beroofd. Een familiedrama, en de vrouw is buiten zichzelf van verdriet, en kan niet slapen. Medicatie heeft ze al gehad, maar dat helpt niet.

SLAAPMEDICATIE HIELP NIETS, HAAR HOOFD BLEEF MAAR MALEN

Het hield maar niet op, ze bleef maar malen en begreep er niets van. Het is ook niet te bevatten, voor niemand. Een hele tijd heb ik naast haar op de rand van het bed gezeten en haar laten praten, huilen, stil laten zijn.
Zij vraagt mij of ik kinderen heb, en vertel haar dat ik een zoon en twee dochters heb. Dan, in een flits, weet ik wat me te doen staat.

IK VERTEL WAT IK BIJ MIJN KINDEREN DOE ALS ZE NIET KUNNEN SLAPEN

Ik vertel haar dat mijn kinderen ook wel eens niet kunnen slapen, soms naar gedroomd hebben: ‘Ik leg dan mijn hand op hun voorhoofd en zeg ze de ogen dicht te doen en naar mij te luisteren en precies te doen wat ik zeg. Ze knikken ja, want ze kennen mijn trucjes natuurlijk allang. Dan laat ik ze een reis maken naar een warm strand, en beschrijf heel uitgebreid wat er onderweg te zien is. Als we bijna bij de bestemming zijn, vraag ik of ze in de verte willen kijken hoe ver het nog is; er wordt weer ‘ja’ geknikt.’

DE KLIM NAAR BOVEN GAAT BEGINNEN

Dan mogen ze de lange trappen beklimmen van een glijbaan, die zo hoog is, dat ze wel kilometers ver kijken kunnen als ze boven zijn. De weg naar boven is moeizaam en ik vraag of ze, of hun benen al erg moe zijn, en misschien hebben ze dorst? Op het volgende plateau staat limonade klaar, neem maar wat, als je wilt. Ik vraag of ze nog wel verder willen, en ja dat willen ze altijd. Dan, eenmaal boven, eerst genieten van het uitzicht en dan mogen ze van de glijbaan af naar beneden. Ook de glijbaan beschrijf ik, de bochten die erin zitten en wat ze van daaruit zien.

EENMAAL BENEDEN AANGEKOMEN SLAPEN ZE ALS EEN ROOS

Ik laat mijn stem in volume afnemen en uiteindelijk fluister ik alleen nog. Maar de grote verrassing staat beneden klaar. Een matras, zo zacht als niemand zich kan voorstellen! Groot en gevuld met het zachtste dons dat bestaat. Je zakt er helemaal in weg. En als ze dan eenmaal beneden zijn aangekomen slapen ze al.

WIJ GAAN OOK OP REIS NAAR EEN WARM STRAND

Ze kijkt me met verwachtingsvolle ogen aan. Misschien werkt het bij jou ook wel. Als je dat wilt gaan we het gelijk proberen. Wil je dat? Ze knikt.
Vertel maar waar we naar toe gaan. Ze kiest voor het zonnige strand waarvan ik net verteld heb. En daar gaan we. Ik praat haar naar de vergetelheid en binnen korte tijd is ook zij, net als mijn kinderen, in een
diepe slaap. Zo simpel kan het leven zijn. Mijn dienst was goed.

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!