Kinderen kunnen je zomaar spontaan -vaak geprikkeld door een situatie- iets over een ver verleden vertellen. Maar hoe vaak wordt dat als fantasie afgedaan of wordt er lacherig over een ander onderwerp overgegaan? Onder het motto: afleiding helpt…
Jammer. Het zou zo leuk zijn om het kind voor vol aan te zien en om hem te vragen naar meer omtrent de opmerking. Je zou dus ook gewoon kunnen vragen of het kind er meer over wil vertellen.
Zo was er het zoontje van een vriendin die ooit, als heel klein jochie vertelde: ‘Vroeger toen ik groot was reed ik op een paard.’ Het werd zeker niet gek gevonden, dat hij dat zei. Maar er werd niet op doorgevraagd. Jammer, het zou zoveel informatie op kunnen leveren.
Want stel dat hij in die tijd van dat paard gevallen was, en zijn nek gebroken had… dan had hij het met zijn leven moeten bekopen. Omdat dat leven dan zou eindigen met een traumatische ervaring die nog niet verwerkt kon worden, zou hij deze meenemen naar ooit een volgend leven. Hij zou dan op zijn minst een onverklaarbare angst voor paarden hebben, laat staan er ooit op gaan zitten!
Tenslotte had een paard hem lang geleden het leven gekost…
Kom er dan maar eens achter, waar die angst vandaan komt! Energetische therapie wil hierbij goed helpen om rust te geven, zo nodig inzicht, en uiteindelijk het trauma te boven te komen.
Soms mogen problemen -bij kinderen- op onbewust gebied verwerkt worden!
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!