Oorzaak en gevolg. Wij hebben in de jaren 90 een New Age winkel gehad. Het bruiste er van de activiteiten en één van de activiteiten was een wisselende expositie. Op dat moment over de Katharen. Deze maakte bij sommigen iets los, en deed herinneringen boven komen. Zo was er een bezoekster die aan behoorlijk overgewicht leed. Met recht leed, want zij vond het verschrikkelijk. Bij het zien van een bepaalde foto begon ze spontaan te huilen. Dat versterkte huis op die foto kende zij. Nadat ze een beetje tot rust was gekomen, hebben we erover gepraat. Wat herinnerde zij zich over dat huis? Ze kreeg het benauwd, en had het gevoel dat ze in een kleine ruimte opgesloten was. Eten kreeg ze daar niet, en zij had sterk het gevoel dat ze daar is overleden aan uitputting door een tekort aan eten en drinken.
Dan is ze een poosje stil en kijkt me vragend aan. ‘Zou het kunnen dat ik -omdat ik toen doodging van de honger- nu alles maar eet dat in mijn buurt is? Ik ben mijn leven lang bang geweest, dat ik op een dag geen eten meer zou hebben. Dus alles moet naar binnen, nu het nog kan!’
Ik denk inderdaad dat deze mevrouw een spontane regressie heeft gehad. Met een direct inzicht in de herkomst van haar eetverslaving. Het zal een stuk gemakkelijker zijn om daar wat aan te gaan doen.
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!
Blog
Hoofdgebouw Psychiatrische Inrichting
Geen superkwaliteit, deze foto uit 1971. Toch wel mooi.
Het hoofdgebouw van Duin en Bosch.
Tegenwoordig ingedeeld voor ZZP-ers die er ruimtes kunnen huren. De rest van de gebouwen zijn bijna allemaal weg, inclusief Zusterhuis. Er staan tegenwoordig grote en dure huizen. Het ziet er heus mooi uit allemaal, maar het is wel anders…
Er is jaren eerder al een afdeling omgebouwd tot apartementen. Daar wonen nu mensen op een plek waar jarenlang, en dag-in-dag-uit, mensen in isoleers verbleven. Maar hopen dat wie er nu wonen niet hoog sensitieve zijn! In het voormalige mortuarium en anatomiegebouw woont een gezin met jonge kinderen. Ook voor hen geldt: hopelijk zijn ook die kindertjes niet hoog sensitief…
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!
Waarom een boek met een link tussen Psychiatrie en Paranormaal
Ja, waarom eigenlijk? Waarom moest ik zo nodig dat boek schrijven? Zoals eerder gezegd was het voor mij een gedrevenheid. En dan heb je niet zoveel te willen, he! Het moet gewoon.
Nadat ik zelf een crisis doorgemaakt had, net 34 jaar oud, gingen mijn ogen open. Letterlijk!
Ik zag ineens heel scherp wat er in de psychiatrie gebeurde, en vroeg me af of de patiënten wel daadwerkelijk geholpen werden met de medicijnen die zij kregen. Ik ging uit van mezelf. Wat als ik pillen had moeten slikken? Ikzelf was er zeker niets mee opgeschoten. Mijn probleem lag op een ander gebied, dan psychiatrisch. Ik moest leren omgaan met mijn paranormale vermogens en dat gaat je nou juist niet lukken door pillen te slikken.
Nu ik deze blog aan het bijhouden ben, komt er van alles weer bovendrijven. Dat wil ik graag met je delen vóór mijn boek uitgegeven wordt. Noem het en kijkje achter de schermen. De foto van mij, die ik in de vorige post plaatste en waar ik net in de opleiding zit, is gemaakt op het terrein van het Ziekenhuis; gebouwd in een duin- en bosrijk gebied. Het heette dan ook toentertijd nog Duin en Bos. Hoe toepasselijk. Later een naamsverandering naar Dijk en Duin.
Natuurlijk heb ik er ook een geweldige tijd gehad, veel lol en alles dat niet mocht was leuk. Iedereen was in die tijd verplicht intern. Zo mocht er absoluut geen herenbezoek op je kamer in het Zusterhuis -door de broeders de ‘Hunkerbunker’ genoemd- komen. Het hoofd van het Internaat was daar erg ‘streng’ in. Het was een ontzettend aardig mens; zij wees je wel op hoe het hoorde maar met een knipoog. Ik kan me de keer nog herinneren dat mijn -toen nog- vriendje op mijn kamer was. Met een: ‘Broedertje, broedertje, je bent in overtreding!’ kwam ze mijn kamer binnen. En ja, zonder kloppen. Met een belerend vingertje zwaaiend in de lucht… en een grote lach! Zij kon geen kwaad doen. Bij niemand!
Laat op de avond kwamen de Parkwachters voor hun controle ronde door het Zusterhuis stampen op hun zware laarzen. Door ons werden ze ‘de Gestapo’ genoemd. Niet aardig natuurlijk, maar hun handelen was net zomin aardig. Moesten ze anno nu eens proberen! Zij kwamen dus zoals gezegd het Zusterhuis binnen, stampten over de trappen en gangen en daar waar zij herenbezoek vermoedden, stapten zij binnen. Natuurlijk werden zij geregeld op de hak genomen. Dat moge duidelijk zijn. Zo kenden wij al van die leuke apparaatjes waarbij je wat in kon spreken om dan daarna het bandje af te luisteren… dus namen we bandjes op met erotisch getinte geluiden. En dan maar wachten tot de Parkwachter binnenkwam om hem daarna, als hij eenmaal binnen was, met een groepje meiden vanuit de donkere kamer vierkant uit te lachen. De rest van de gang hing direct met hun hoofd om de deur om mee te genieten van de afgang van de Parkwachter! Dit wilde niemand missen!
De mannelijke collega’s hielden er wel eens weddenschappen op na, wie er ’s avonds in het zusterhuis in bad durfde. Maar owee als zij betrapt werden; ontslag zou zo maar kunnen. Ook gingen er ooit aan het begin van de nacht collega’s van één van de afdelingen met touwen uit de zolderramen naar beneden. Gewoon voor de lol. Ahhhhhhhh! Betrapt door de Parkwachter, en op staande voet met ontslag! Maar och, als je dan nog in de opleiding zat ging je of naar Santpoort of naar Heiloo. Mogelijkheden genoeg in die tijd, en werk zat!
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!