Naar aanleiding van mijn boek Psychiatrie Paranormaal Bekeken een herinnering uit de Psychiatrie: op verzoek onder spanlaken

VERPLEEGD ONDER HET SPANLAKEN IN 1992

Waar de gedachte vandaan komt weet ik eigenlijk niet, maar ik moet ineens denken aan een paar dagen uitzendwerk op Provinciaal Ziekenhuis Santpoort. Ik heb er een late dienst op een gesloten afdeling, en er ligt een dame in de isoleer die permanent onder het spanlaken verpleegd wordt. Het is 1992. Ik vind het al een vreemde situatie dat zij permanent onder het spanlaken verpleegd wordt, maar na mijn tweede dienst op die afdeling wordt me het een en ander duidelijk.

EVEN EEN TIME-OUT EN MET FAMILIE NAAR BUITEN

Als ik voor de late dienst op de afdeling kom, weet ik niet wat ik zie. De dame uit de isoleer is niet aanwezig. Ik denk nog met mijn naïeve hoofd, dat ze wel naar het lab zal zijn voor bloedonderzoek of zoiets. Of een begeleide wandeling, tenslotte heeft iedereen frisse lucht nodig. Ook deze dame, en agressief was ze niet.

IK WIST NIET EENS WAAROM ZIJ IN DE ISOLEER VERPLEEGD WERD

Maar eigenlijk wist ik ook helemaal niet waarom zij in de isoleer verbleef. Bij de overdrachten van vroege naar late dienst was ik niet aanwezig omdat ik ‘maar’ kwam invallen. Het belangrijkste van het moment werd mij door een directe collega verteld.

DAAR KWAM ZE AANLOPEN, ARM IN ARM MET HAAR BEZOEK

Na een uurtje komt mevrouw doodgemoedereerd aanlopen. Aan de arm van haar bezoek, en gezellig babbelend. Eenmaal op de afdeling drinkt het hele stel nog een kopje thee. Na uitgebreid afscheid te hebben genomen, laat zij samen met een verpleegkundige haar bezoek uit. Ze staat in de deuropening te zwaaien: ‘Tot gauw!’ roept ze hen nog na. Dan loopt zij de afdeling op, er gebeurt even niets.

SLUITEN JULLIE ME WEER OP EN MAG IK ONDER HET SPANLAKEN

De ‘grote schok’ komt als ik haar later hoor zeggen: ‘Sluiten jullie me weer op en mag ik onder het spanlaken?’ ‘Dit kan niet,’ denk ik bij mezelf.
Maar het kan wel degelijk. Wat een belachelijke situatie, wat een poppenkast hier. Mevrouw maakt de dienst wel even uit. En de verpleging buigt als knipmessen voor haar.

DAT IS NOG EENS MANIPULEREN

Ik weet werkelijk niet meer wat ik precies erover gezegd heb. Dàt ik iets gezegd heb, en wat ik ervan vond is zeker. Het zal zeker in de strekking van: ‘manipulatie, masochisme, en dat jullie je daarvoor laten gebruiken’ gelegen hebben.

HOE HET AFGELOPEN IS WEET IK NIET


Hoe dit absurde verpleegverhaal is afgelopen weet ik niet, tenslotte was ik uitzendkracht en moest steeds naar andere afdelingen. Wel weet ik dat het een dure grap is om met dit soort ‘wensen’ mee te gaan. Maar misschien zat er een goed doordacht behandelplan achter?
Helaas zal ik het nooit weten.

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!