N a.v. mijn binnenkort uit te geven boek ‘Psychiatrie Paranormaal Bekeken.’ Opgenomen in de psychiatrie, terwijl je Hoog Sensitief bent, is een regelrechte ramp!
Om leren gaan met Hoog Sensitiviteit, of in gewoon Nederlands: Overgevoeligheid:
Hoog Sensitieve mensen, die met hun grote gevoeligheid nog niet uit de voeten kunnen, nemen allerlei kwalen over van hun omgeving, letterlijk.
Zij kunnen nog niet (h)erkennen dat het van een ander is en er flink last van hebben. Hoog Sensitief, of heel gevoelig betekent dat jouw zintuigen meer signaleren dan bij een ander het geval is; je staat meer ‘open’ dan andere mensen. Om te beginnen is er niets mis met deze gevoeligheid. Integendeel: het is onderdeel van spirituele groei, waarbij je op weg bent naar een Hoger Bewustzijn.
Maar, jij kunt er nog niet mee omgaan, en gebeurt het geregeld dat je hier en daar emoties en/of lichamelijke klachten van anderen oppikt. En dat is lastig. Want hoe weet je dat het van een ander is? En… volgende vraag: hoe kom je ervan af? Wie wijst je de weg hierin, wie leert je ermee om te gaan en wie vertelt je hoe je dit allemaal kunt voorkomen?
Dat laatste is het lastigst, want waar kun je naartoe met al je vragen?
Onderhand duurt het maar, en steeds gebeurt het weer.
Als je al langere tijd van alles hebt opgepikt van anderen, zonder het kwijt te kunnen, is de kans groot dat je jezelf een beetje begint kwijt te raken.
Je kunt niet schiften welke emoties van jou zijn, en welke van anderen. Je loopt op een dag vast. Je hoofd is één grote chaos en je kunt geen rust meer vinden.
Toch maar eens naar de huisarts. Die heeft een kort gesprek met je en geeft wellicht een recept mee voor medicijnen om eens goed te kunnen slapen. Het helpt echter niet.
Na verloop van tijd nog maar eens naar de huisarts; wat pilletjes erbij, misschien ook voor overdag? Nou ja, liever niet, toch proberen maar…
Niet fijn, die pillen. Je hebt er behoorlijk last van, en het helpt niet, je hoofd wordt onderhand een grote bol watten. Emotioneel ben je mat geworden. Dit is toch geen helpen? Je wordt boos als je weer naar de huisarts gaat. Boos dat hij je niet kan helpen.
Je wordt grof in de mond want je voelt je niet gehoord. Wil niet weg voor er een oplossing wordt aangedragen. Daar is een huisarts toch voor?
Na maandenlang, of langer te hebben gedokterd, en allerlei medicijnen te hebben geslikt die niet echt hielpen, is je gedrag dermate onaangepast dat er door naaste familie op wordt aangedrongen om verdere stappen te ondernemen.
‘Ja hoe dan?’ schreeuw je tegen het familielid. Alsof hij er iets aan kan doen. ‘We maken ons zorgen om je, je was altijd zo positief. Je was zo sociaal, iedereen kon bij jou terecht met vragen of voor hulp. Wat is er toch met je gebeurd?’ En dan breek je. De tranen lopen je over de wangen, want je weet het zelf ook niet meer.
Je zegt: ‘Ik weet het echt niet. Ik wil dit niet. Ik ben mezelf volkomen kwijt, er is niets meer van me over!’ Waarmee je onbewust de spijker op de kop slaat! Er wordt gepraat over mogelijkheden, en weer komt er een afspraak met de huisarts. Je wordt doorgestuurd naar een psycholoog van de GGZ. Enige maanden later worden de klachten erger en er komt een psychiater aan te pas. Deze biedt aan je op te nemen om tot rust te komen.
En dan, denkend dat dit het begin is om weer jezelf te worden… wordt het nog erger! Je loopt totaal vertwijfeld over de afdeling. Die chaos in je hoofd, je stemmingen wisselen met het uur. Ze noemen je Jantje-Lacht-Jantje-Huilt…
Het is zo lastig. Kom er maar eens achter, dat die hoofdpijn niet van jou is, maar van iemand anders. Of dat verdriet dat je ineens overvalt, terwijl je zo’n leuke dag hebt gehad. Je snapt er niets van, en begint vroeg of laat ontzettend aan jezelf te twijfelen.
Door die opname zit je dag en nacht tussen mensen die niet in balans zijn. Niet bepaald de allerbeste plek voor overgevoelige mensen, en zo logisch, als je begrijpt dat jouw ‘openheid’ zorgt voor veel van je klachten. Vierentwintig uur tussen mensen die niet in balans zijn… bescherm je daar maar eens tegen!
Zoals de volkswijsheid zegt: ‘Als de nood het hoogst is, is de redding nabij.’ Dat is zo. Maar… hoe lang moet je nog wachten en wanneer is de nood op zijn hoogst…
Allemaal vragen waar geen mens antwoord op kan geven. Of misschien toch wel: ‘Stel je ervoor open.’
En ja, dit is een heel dubbel antwoord!
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!