Dit is een eerste voorproefje vanaf bladzijde 29 uit mijn boek:
‘Dáár heb ik mijn leven lang op gewacht!’
Psychiatrie Paranormaal Bekeken
Reïncarnatie, Karma, Burnout en Alternatieve Geneeswijzen
Nog voordat iedereen goed en wel door had wat er ging gebeuren zijn wij met zijn tweeën gevlucht door de gangen, die bestaan om buiten het dorp en ver in de gorge te komen. Helaas hebben wij niemand ooit verteld van het bestaan van deze gangen, zodat niemand ons heeft kunnen volgen.
Wij gingen er gewoon vanuit dat iedereen wist van dit gangenstelsel, dat wij als kind zelf ontdekt hadden. We bleken dus de enigen te zijn. Zelfs onze naaste familie moest achterblijven.’
‘Waar was dan de ingang van die vluchtgang?’
‘Weet je nog hoe je vlak naast de burcht kon afdalen naar een paadje dat halverwege de gorge naar de waterput leidde?’
‘Ja, daar speelden wij altijd.’
‘Wel, dan weet je ook ‘het monster’ wel te vinden. De nis in de wand, waar een soort van stenen beest de toegang verspert. Wij zijn daar eens langs gegaan en naar binnen gekropen en vonden het gangenstelsel.
Wij waren als kind tenger, mager zelfs en klein voor onze leeftijd. Leeftijdgenootjes konden er al niet meer door qua grootte en jongere kinderen, die dat wel zouden kunnen kwamen daar niet alleen. Zodoende. Dat begrepen we later. Volwassenen zouden het beeld van het monster hebben moeten verwijderen om er toegang te verkrijgen. Nu was niet iedereen die dag in het dorp. Je grootvader was met vrouw en kinderen nog in de bergen om de schapen te hoeden.
Die zijn dus door een gelukje aan de dood ontsnapt.’
Ik kijk haar vragend aan. ‘Mijn grootvader?’
‘Ja, jouw grootvader, en onze broer. Ik heb dan wel gezegd dat ik de stoffen bij mijn wever vandaan had, maar mijn wever was onze broer. Vandaar dat ik de stoffen zo gemakkelijk herken. Ik heb ze ook ooit geweven. Net als mijn zuster. Wij kregen dezelfde opleiding van onze ouders en grootouders, als jij nu van je ouders en grootouders hebt gekregen. Wij zijn dus jouw tante. Welkom in de familie, meisje!’
Beiden vertellen van alles over hun eigen jeugd en hoe zij vroeger leefden in het dorpje, dat ook ik zo goed ken. De een vult de ander aan en hoe langer we zitten, hoe meer zij zich herinneren…
Ik weet niets te zeggen, als mijn tantes een poosje zwijgen. Zij zijn bedroefd dat ik hier alleen ben aangekomen en dat mijn ouderlijk gezin uit elkaar moest gaan. Toch hebben ze nu een stukje familie teruggevonden.
‘Er zijn geen betere genezers in de wijde omgeving dan die uit onze familie.
Wat was ik blij dat je aan mijn huisje voorbijkwam. En wat was ik blij dat ik je herkende. Ik laat heus niet zomaar iedereen binnen hoor. Maak je daar maar niet ongerust over.
Maar… kijk eens naar mijn zieke zusje. Zij voelt zich al een stuk beter dan gisteren. Zelfs jouw aanwezigheid doet mensen al goed. Morgen zal ze volledig genezen zijn. En trouwens, mijn voet gaat ook al een stuk beter. Ik blijf vandaag nog lekker in deze stoel zitten om me door jullie, vooral door jou, te laten verwennen. Dan kan ik morgen waarschijnlijk wel weer het hele eind teruglopen. Ga jij straks nog bij de dieren kijken of alles goed is? Wij zorgen dan samen wel weer voor de maaltijd. Ik stel voor dat we vandaag pannenkoeken eten bij de soep die overgebleven is van gisteren.’ ‘Ja lekker,’ antwoord ik, terwijl ik naar de deur loop om de dieren te controleren.
Dit is nog maar dag twee sinds ik weg ben uit mijn ouderlijk huis en wat gebeurt er veel. Ik kan het maar amper bevatten. Als we gegeten hebben, ga ik eerst een stukje wandelen, neem ik me voor. Dan kan ik alles nog eens overdenken. Maar daar krijg ik de kans niet eens voor.
Na het eten reiken de zussen mij een pakje kaarten aan en vragen of ik de kaarten die erin zitten ken. ‘Nou ja, kennen, ik heb ze wel eens gezien in de herberg. De mannen zaten er mee te gokken. Ik moest me daar maar niet teveel mee bemoeien, zei mijn vader en hij vond het beter dat ik op een andere plaats ging zitten, ver uit zicht van de veel geld verliezende, maar ook geld winnende mannen.
Ik heb ze trouwens wel eens vaker gezien, maar dat was heel iets anders. Een groepje reizigers met paard en wagen kwam langs ons dorp. Een van de vrouwen, met veel glinsterende sieraden om haar hals en in haar oren, beweerde dat zij de toekomst kon voorspellen met deze kaarten. Mijn moeder wilde dat niet en zei dat ze dat maar bij een ander moest gaan doen. Die vrouw heb ik daarna niet meer gezien.’
‘Ja het is waar, je kunt met deze kaarten in de toekomst kijken.
Je mag echter de mensen nooit precies vertellen wat jij gezien hebt. Dat kunnen de meesten niet aan. Ze zouden er maar de kolder van in de kop krijgen. Je kunt ze wel goede raad geven aan de hand van wat je gezien hebt en waarschuwen voor ziekte en gevaar. Een gewaarschuwd mens is een bevoorrecht mens, zeg ik altijd maar.
Het is de bedoeling, dat jij nu van ons leert de kaart te leggen omdat je eigen ouders dat niet meer kunnen doen op dit moment en wellicht ook nooit meer. Het is hard dat te zeggen, maar het is niet anders en wij zijn gewend eerlijk te zijn.’
Wordt vervolgd…
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!
Blog
Als je zoekt naar Alternatieve Behandeling van Psychiatrische Klachten
Er zijn waarschijnlijk veel vragen voor je als je op zoek bent naar alternatieve geneeswijzen; een aantal heb ik hier op een rijtje gezet en beantwoord.
*Is dit waar je naar op zoek bent?
*Bestaat alternatieve en veilige behandeling voor psychiatrische klachten?
*Zijn diegenen die alternatieve geneeswijzen beoefenen te vertrouwen?
*Zijn ze geregistreerd?
*Zitten ze op een achteraf-zoldertje?
*Worden de kosten vergoed?
*Hoe lang gaat behandeling duren?
Waarschijnlijk heb je zelf nog meer en andere vragen. Laat ik beginnen met deze vragen te beantwoorden:
Is dit waar je naar op zoek bent?
Daar kan ik geen antwoord op geven, maar het zou kunnen. Lees wat ik doe en trek dan je conclusie. Of neem contact op om je vragen op mij af te vuren. Dan pas weet je of je gevonden hebt wat je zoekt.
Bestaat alternatieve en veilige behandeling voor psychiatrische klachten?
Jazeker bestaan die. Magnetiseren is een veilige behandeling waarbij de energie weer in balans wordt gebracht. Zonder gebruik van medicatie.
Zijn diegenen die alternatieve geneeswijzen beoefenen te vertrouwen?
Ga af op je eigen gezond verstand, je gevoel, en liefst ook op ervaringen van anderen. Blijf altijd kritisch, en blijf vragen als je twijfels hebt.
Zijn ze geregistreerd?
Sommigen wel, sommigen niet. Je kunt je pas laten registreren als je bepaalde opleidingen gedaan hebt. Maar met magnetiseren gaat het niet om een schoolse opleiding. Het leven leidt je op, levenservaring is de enige en beste leerschool. En die valt niet te registreren. Overigens is het hebben van een officiele registratie geen garantie dat diegene zijn werk ook goed doet!
Zitten ze op een achteraf-zoldertje?
Sommigen zitten inderdaad op een zoldertje, maar dat zegt natuurlijk niets over de kwaliteit van hun werk. Zelf vind ik het prettig werk en privé gescheiden te houden en huur een royale ruimte in het Zakenstation in Heerhugowaard, waar ik ook workshops kan geven.
Worden de kosten vergoed?
Kosten worden alleen vergoed, als het gaat om geregistreerde therapeuten. Maar, de kosten reizen de pan niet uit. Bij mij staan 15 behandelingen zo’n beetje gelijk met het bedrag van eigen risico zorgverzekering. Dus daar zou ik niet moeilijk over doen, toch? Het is wel eens voorgekomen, dat ik bij iemand ambulante zorg verleende via PGB, die mij vroeg om te behandelen. Kijk, dan is het een ander verhaal. Dan ben ik de gewoon de psychiatrisch verpleegkundige met een extraatje en valt het binnen het werk. Ook goed om te weten.
Hoe lang gaat behandeling duren?
Dat is niet te zeggen. Zoveel verschillende mensen, en ieder reageert anders. Staat te popelen om verbetering kwaliteit van leven, of is nog niet aan die verandering toe en bedenkt allerlei uitvluchten om die verandering uit te stellen. Alles mag, alles kan. Maar als ik zie dat het -misschien tijdelijk- geen zin heeft verder te gaan, zeg ik je dat. Het is dan beter om een poosje te stoppen en te wachten op het juiste moment om de behandeling te vervolgen.
Onderzoek alls, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!
Ik heb me vaak geschaamd, dat ik verpleegkundige ben
Me schamen dat ik verpleegkundige ben? Ja, dat is meer dan eens voorgekomen. In situaties dat mensen in de zorg aan hun lot werden overgelaten, onheus bejegend of afgebekt werden.
Ik geef er twee voorbeelden van, dat vind ik eigenlijk wel genoeg…
Zo is er een jonge vrouw, zij woont in een instelling met een bepaalde levensfilosofie; zij is jarig geweest. Het wordt op het huis waar ze woont met medebewoners en familie gezellig gevierd en er hoort ook een dagje uit bij. Dat mag ze zelf kiezen. Maar als zij dan aangeeft dat ze graag met het busje van de instelling met een paar vriendinnen naar de Efteling wil, wordt dat direct van tafel geveegd.
De zorgverlener van dat moment antwoordt:
‘Daar heb ik geen zin in hoor, daar ben ik kortgeleden nog geweest!’
Ik overdrijf niet, dit is letterlijk gezegd, degene waar het om gaat zegt niets…
Of de jongeman in diezelfde instelling, die dwangmatig gedrag vertoont maar verder geen vlieg kwaad doet:
Met twee vuisten bonkt hij op de muren, slaat keurig de brandmelders over, en gaat weer verder met bonken. Ik vraag hem te helpen met de afwas en hij neemt de theedoek aan. Een poosje is hij afgeleid. Dan vertrekt hij weer naar de gang om te bonken.
Een collega schreeuwt hem toe dat hij moet stoppen. Ik neem hem mee terug naar de keuken. Hij gaat mee, maar de drang is te groot en hij gaat de gang weer op om te bonken. Dan komt de collega aanrennen.
Hij valt de jongeman gewoon van achteren aan; met zijn arm om zijn nek trekt hij hem ruggelings op de grond. Dan, na enig tegenspartelen, zit de collega op zijn borst met zijn kruis ongeveer in het gezicht van de jongeman en duwt met veel kracht de armen naast zijn hoofd op de grond. Ik sta perplex en kijk stomverbaasd toe. Ik kan geen woord uitbrengen. De collega kijkt me aan, en niet zonder triomf meldt hij:
‘Zo doen we dat hier. Zo staat het in zijn behandelplan!’
Niet dat ik dat geloofde… maar wàt gênant!
Je begrijpt nu waarom ik me schaamde dat ik verpleegkundige ben. Vanwege het gedrag van collega’s dus!
Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!