Blog

n.a.v. mijn boek ‘Psychiatrie Paranormaal Bekeken’ Het Dolhuys Haarlem, museum over de geschiedenis van de psychiatrie

oude foto van het museum Duin en Bosch

Heb ik zelf een paar foto’s van hoe het er in de zeventiger jaren uitzag in de psychiatrie, er was op Duin en Bosch ooit een museum. Daar lagen nog eens fotoalbums! Er waren/zijn heel veel foto’s van patiënten  uit lang vervlogen tijden, die ongecensureerd in die boeken zaten. Dat kon toen nog.
Ook foto’s van allerlei therapieën, zoals gedurende een bepaalde periode de vaak voorgeschreven badtherapie (koudwatertherapie), elektroshock, insulinekuren en gebruik van het spanlaken.
Als je er nooit mee te maken heb gehad, geloof je je ogen niet. Ook het gebruik van de dwangbuis, eenzaam in een isoleer, waarbij de handen kruislings over de borst, op de rug werden vastgebonden door extra lange mouwen. De foto’s zijn er allemaal nog uit die tijd.
Ook allerlei oude medische attributen waren te zien in het museum. Antieke rolstoelen, die met de hand voortbewogen konden worden door degene die erin zat, door middel van stangen. Maar ook dwangstoelen, of isoleerstoelen genoemd. Die stoelen zaten aan de muur vast, en er was geen uitkomen aan, als je er eenmaal in zat. Er werd een zware plank, met ruimte voor de benen van boven naar beneden in een rail geschoven, dan ging er een zwaar blad overheen, waaraan dan bijvoorbeeld gegeten kon worden.
Op Willibrord in Heiloo kon iedereen die er interesse in had naar het museum/archief onder een van de afdelingen. Iedereen die er werkte kon er met eigen moedersleutel in. Zo vertelde een collega mij, toen ik er eens als invaller werkte. Dus ook daar heb ik de fotoboeken in kunnen zien van lang geleden, toen daar nog alleen religieuze broeders werkten.
Enige jaren geleden bezocht ik op Willibrord een tentoonstelling over psychiatrie van lang geleden.
Hoe dan ook, het raakt niet in de vergetelheid. Gelukkig worden de oude methodes niet meer gebruikt. Het museum van Duin en Bosch en alle fotoboeken zijn ondergebracht in het Dolhuys in Haarlem. Een museum over de geschiedenis van de psychiatrie.
Dus wie er meer over wil weten, gaat een dagje naar Haarlem. 

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!


n.a.v. boek: Dáár heb ik mijn leven lang op gewacht! Psychiatrie Paranormaal Bekeken: Insignes B-verpleging

insigne voor de B-verpleegkundige: het Zwarte Kruis… dat BLAUW is!

Zoals eerder vermeld, moest iedere (leerling)verpleegkundige de speld te dragen die hoorde bij het opleidingsjaar; daarna de speld die bij diplomering uitgereikt werd.
In het eerste jaar van de opleiding tot B-verpleegkundige droeg ik een zilveren kruis.
In het tweede jaar van de opleiding tot B-verpleegkundige droeg ik een gele speld met soort van zilveren esculaap.
In het derde jaar van de opleiding tot B-verpleegkundige droeg ik een rode speld met een soort van zilveren esculaap.Allemaal prima insignes en voor iedereen duidelijk. Als B-verpleegkundige had je het ‘Zwarte Kruis’ gehaald.
Kijk, en dat heb ik nou nooit gesnapt. Het zwarte kruis is helemaal niet zwart, maar blauw.
Kan iemand mij vertellen waarom het blauw is?

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!


Herinneringen en foto’s n.a.v. mijn boek: ‘Psychiatrie Paranormaal Bekeken’

Of je het wilt of niet, als je een boek schrijft over je eigen verleden, herinner je je ook allerlei dingen die allang in de vergetelheid geraakt waren. Zo herinner ik me weer van alles en ga op zoek naar foto’s waarvan ik weet dat ik ze nog heb, ergens. Het is wel zoeken hoor! Maar natuurlijk vind ik er een paar. Als tweedejaars zuster werk ik hier op een mannenafdeling en zit in de nachtdienst.
Om een beeld te geven hoe de afdelingen er toen uitzagen, en wat ik in mijn boek ‘Psychiatrie Paranormaal Bekeken’ ook beschrijf. De afdelingen met veel lichtgeel en lichtgroen op de muren, alles even kaal, oud en ongezellig. Deprimerend, maar dat is wel te zien denk ik.

Dit ben ik zelf. En jawel, mijn haar keurig vastgebonden zoals het hoort! Steeds gebukt staan bij de lage bedden is in 1972 geen enkel probleem. De ARBOwet moet dan nog uitgevonden worden, geloof ik.

Een collega

Iedere morgen in alle vroegte wordt er brood gesmeerd en op bordjes per persoon klaargezet op de ontbijtkar. Afgedekt met natte theedoeken tegen het uitdrogen. Dat brood wordt zelfs gesmeerd nog vóór iedereen gewassen wordt door de nachtdienst. Het ontbijt is veel later, pas rond een uur of negen. Eet smakelijk!

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!