Blog

Lezer van mijn blog wie ben je en hoe kom je op mijn blog terecht

Beste bloglezer, ik ben heel benieuwd waarom je mijn blog leest. En hoe je mijn blog gevonden hebt, op welke zoekterm bijvoorbeeld, of via-via. Wil je dat met mij delen in een berichtje? 
Dat bericht zal ik natuurlijk nooit openbaar maken; ‘berichten modereren’ staat altijd ingesteld op mijn blog. Maar je kunt natuurlijk ook anoniem reageren. 
Dank alvast voor je openhartigheid, Marian

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!


Herinneringen uit een ver verleden en een dieper gelegen PTSS

Kun je dit stellen: dat een probleem uit een vorig leven ook valt onder een Post Traumatische Stress Stoornis? Ja, ik denk dat dat hetzelfde is. Of eigenlijk nog moeilijker. Om het te onderkennen en er mee te leren omgaan. Ik ken een man die zijn leven lang heeft gewerkt in de zorg, hij is nu al ver in de zeventig. Op zijn werk later in de revalidatie had hij vaak te maken met verkeersslachtoffers. Er was in die tijd  weinig aandacht voor de zorgverleners, in die zin dat er begeleiding was voor hen. Begeleiding om er zelf niet aan onderdoor te gaan; want wat zagen zij een ellende dagelijks voorbijkomen. En bij wie konden ze dat kwijt? Moesten ze daar thuis over beginnen, hun partner ermee lastig vallen… nee dus. 

Gewoon doorgaan, goed je werk doen, en liefst nog een beetje meer dan goed. En niet zeuren. En als je ergens last van had dan stopte je dat gewoon weg. Niet wetende dat ‘het laatje ‘waarin het werd opgeborgen eens overvol zou raken. De man vertelt tegenwoordig vaak over zijn werk, de ellende die hij heeft gezien. De gezinnen waarvan een papa of mama of beiden, in bijna onherstelbare kreukels lagen. De gevolgen voor de rest van hun leven, de gevolgen voor de gezinnen. 

Hij praat nu van zich af, wat opgehoopt in hem zit. Het móet eruit. Maar zo stilletjes aan heeft het zich ook al vastgezet in zijn eigen leven. De gevolgen van zijn onverwerkte verleden tijdens zijn werk maken nu dat:

*Hij eigenlijk geen auto meer durft te rijden. Daar is geen werkelijke reden voor, hij is gezond van    lichaam en geest. Maar toch, een onberedeneerde angst regeert zijn leven.

* Zijn vrouw alleen de deur uit zien gaan met vriendinnen, is voor hem een regelrechte ramp. Hij heeft geen rust eer zij weer thuis is, en verwacht af en toe een berichtje dat het allemaal goed gaat.

* Naast iemand in de auto gaan zitten is nog erger dan zelf rijden. Hij zit stijf als een plank naast de chauffeur, ook al is het een beroepschauffeur op een taxi. 
PTSS: de stress van toen komt, nu daar tijd en ruimte voor is, naar boven.

De angst die zich heeft vastgezet, door wat hij allemaal heeft gezien en nog niet eens zelf heeft meegemaakt, wordt alleen maar erger. Hij zal hulp moeten gaan zoeken om hiermee om te leren gaan. In te leren zien dat problemen die hij tijdens zijn werk zag bij anderen zíjn problemen niet zijn. Lastig, maar niets is onmogelijk.

Als in dit leven de problemen niet verwerkt kunnen worden, zullen zij zich vroeg of laat in een volgend leven weer voordoen. In een andere vorm waarschijnlijk, maar niet minder moeilijk. Naar mijn idee gaat het dan nog steeds om hetzelfde: PTSS. 

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!


n.a.v. mijn boek ‘Psychiatrie Paranormaal Bekeken’ Herinneringen uit een ver verleden zijn vaak niet leuk maar wel zinvol

Herinneringen over vorige levens… vaak heel heftig en helemaal niet leuk. Vele keren heb ik mensen horen zeggen: ‘Wat interessant, dat zou ik ook wel willen!’ Het wordt als door een roze bril gezien, geromantiseerd. Alsof alles maar leuk was. Maar over het algemeen geven de herinneringen uit een ver verleden je een handreiking voor de problemen die je in het huidige leven hebt. 
Ik ga van mezelf uit; mijn herinneringen aan vorige levens waren ronduit verwarrend, ik snapte er aanvankelijk helemaal niets van en het maakte mij nog meer van streek. Zij maakten het nog moeilijker voor me dan ik het al had met mezelf. 

Vorige levens:

Wat bij mij de oorzaak was: ik had slechte ervaringen met het naar buiten brengen van mijn kennis van geneeskrachtige kruiden, en ook mijn geneeskrachtige handen kon ik alleen in het geheim gebruiken. Als bekend werd dat je die kennis en kracht bezat, werd je op mijn minst voor heks uitgemaakt. Met alle gevolgen van dien. In het daarop volgende leven ging het door, waar het vorige geëindigd was. Weer problemen met het naar buiten brengen van… en weer gesterkt in het idee dat het beter is om niets te zeggen, bang voor de (voor)oordelen uit de buitenwereld. 

Nu:

Het leven ging ook nu verder waar ik de vorige keer was geëindigd. Alle voorgaande problemen uit twee levens nam ik mee en liet ik weer mijn leven beïnvloeden. Onbewust natuurlijk, en nog niet bij machte er zicht op te krijgen, laat staan er iets aan te doen. Het nam mijn hele leven in beslag, ik kwam er niet van los. 

Tot ik op een dag, net na mijn vierendertigste verjaardag, met mijn rug tegen de muur stond en er iets mee móest doen. Maar hoe en bij wie kon ik terecht? Ik was inmiddels in een zorgelijke toestand beland, kon niet meer reëel denken en was geestelijk en lichamelijk op. 

Volgens de oude volkswijsheid komt hulp altijd als de nood het hoogst is. Zo ook bij mij. Je struikelt als het ware over de juiste mensen op het moment dat je ze nodig hebt. 
Die universele wet werkt altijd en voor iedereen! 

En het mooie is: de afloop is altijd goed… alleen wordt er geen tijd bij vermeld! Bij mij was de afloop ook goed, er gingen ‘slechts’ drie levens overheen!

Onderzoek alles, behoud en deel het goede, maar blijf altijd kritisch!